"Dansers zijn geluksvogels!"
Linz | Na vele omzwervingen heeft Ilja van den Bosch (40) de leiding van een vooropleiding dans in Oostenrijk, de Tanzakademie OÖ in Linz. Daarnaast werkt ze als choreografieassistente in een aantal producties, geeft les aan danscompanies en staat ze nog als danseres op het toneel. "En ik geef ook nog dansles aan kinderen van asielzoekers en jeugd tijdens integratieprojecten in het theater", aldus de bevlogen danseres.
Door Henk Lammen
Van den Bosch komt oorspronkelijk uit Ommel. Al op jonge leeftijd wist ze dat dans haar passie is en dat ze daar haar beroep wilde maken. Ze studeerde aan verschillende scholen in Venlo, Den Haag, Keulen en Stuttgart. De vooropleiding Venlo van Liesbeth Wiertz was voor haar de belangrijkste school voor de ontwikkeling. Daarna stond ze bijna twintig jaar op het toneel als professioneel danseres en mocht ze prachtige rollen dansen en creëren. Al op jonge leeftijd begon ze met lesgeven, onder andere in Venray, en ze maakt nog steeds stukken voor de voorstellingen van Myrna van Rens (Danshuis Venray). "Het werken met gemotiveerde leerlingen was voor mij altijd een inspiratiebron en een bevestiging om het lerarenberoep in te gaan na mijn danscarrière", zegt ze met overtuiging. "Ik heb lang zelf op het toneel gestaan. Al tijdens mijn eerste jaar als professioneel danseres begon ik les te geven in Venray. Dat werd al snel een tweede passie. Nog tijdens mijn danscarrière begon ik te studeren en haalde mijn master of arts in danspedagogie. Ook had ik al lang het idee een dansschool in het theater op te richten. Nadat ik mijn droomrol als Julia in Romeo en Julia gedanst had en zwanger werd van mijn tweede kind werd het tijd voor een nieuwe uitdaging. Ik begon mijn idee om te zetten naar de praktijk."
Tijden veranderen, ook voor dansdocenten. Er is 'concurrentie' bijgekomen in de vorm van social media. "Kinderen besteden hier veel vrije tijd aan. Sommige mensen denken dat er een snelle weg naar succes is. Bij dansen leren kinderen juist dat je met doorzettingsvermogen veel bereiken kan. Misschien zijn ouders ook iets kritischer geworden en willen kwalitatief het beste voor hun kind. Dat is een goede ontwikkeling." Ook dansen maakt een ontwikkeling door. Ilja: "Dansers moeten tegenwoordig alles kunnen. Een heel goede techniek hebben en dan iets karakteristieks, iets aparts waaraan je iemand herkend. Vele verschillende dansstijlen worden gecombineerd en je moet als danser veel eigen input geven." De toewijding is in al die jaren onverminderd groot. "Het is vaak nooit goed genoeg. Dat vind ik juist het mooiste", lacht ze. "Een plié is nooit goed genoeg. Ik kan altijd beter worden. Je kan op het toneel niet eerste worden of een tien halen maar je kan voor jezelf het gevoel hebben technisch beter te zijn geweest als een week eerder. Of je nog meer in een rol te kunnen hebben ingeleefd. Dat gevoel is geweldig. Je leert door het dansen al jong met kritiek omgaan. En zelfkritiek is de beste kritiek. Als docent heb je nog meer verantwoordelijkheid. Je moet daarom leren onderscheiden, waar steek je energie in. Helpt die kritiek voor mij en mijn leerlingen verder? Is die kritiek terecht? Het mag nooit ten koste gaan van mijn creativiteit of mijn leerlingen." Van een ding is ze overtuigd. De taal van de dans raakt niet uitgeput. "Nooit! Dansers zijn geluksvogels. Je mag doen waar je van houdt. Het is hard werken en je moet veel discipline en doorzettingsvermogen hebben. Maar ik vind dat je vooral niet moet vergeten waarom je ooit bent begonnen." Een terugkeer naar Venray of Nederland is voorlopig niet aan de orde. "Sinds ik in Oostenrijk leef niet. De kunst en cultuur is hier heel rijk en breed, dat bevalt me wel."