Burgemeester

Soms is een compliment geen compliment.

'Een hele goeie ceremoniemeester.' De persoon die onze burgemeester laatst zo omschreef toen ik haar/hem sprak, bedoelde het niet vleiend. Maar ik snap wat hij/zij bedoelde. Onze burgemeester is nu eenmaal het type goedzak. Nooit slaat hij met de vuist op tafel – zelfs niet achter gesloten deuren.

Toch zag ik hem één keer een beetje boos. Vorig jaar, tijdens een congres over verwarde personen. Als burgemeester wil hij meer bevoegdheden. Het irriteerde hem hoor- en zichtbaar dat privacywetgeving doortastend optreden in de weg staat.

Het was een zeldzaam moment, want doorgaans is hij rolvast, met zijn melodieuze lage stem, toespraken uit de losse pols, kwinkslagen op zijn tijd en de nodige zelfrelativering (laatst had hij het in een speech over zichzelf als 'de burgemeester'). Vooruit, het gedweep met zijn geboortedorp Gennep mag een onsje minder (we zijn in Venray), maar verder niets dan lof.

Toen hij in maart 2017 de verbouwde schouwburg opende vlak nadat Blitterswijck was opgeschrikt door een raadselachtig sterfgeval, zei hij iets moois: 'Het valt mij zwaar om nu iets feestelijks te doen. Tegelijkertijd valt het me licht, want waar kun je beter je emoties laten zien dan in het huis van de emoties?'

Soms is een compliment een compliment. Met Hans Gilissen hebben wij de beste ceremoniemeester en de welbespraaktste burgemeester van Nederland in huis.