Pa
Mijn vader was een man van vastigheden. Aldi. Sandalen. Geitenwollen sokken. Drie dingen waar menigeen met een boog omheen loopt, maar pa zwoer erbij. (Sterker nog, die sandalen en sokken combineerde hij gewoon. 'Nike Air Bethlehem' noemden de vrienden van mijn broertje dat.)
Merselo. Nog zo'n vastigheid. In 2016 ontving hij de Orde van Verdienste, vanwege zijn vrijwilligerswerk voor allerlei verenigingen. Als voorzitter van SV Merselo moest hij ooit een speech houden toen mijn team kampioen was geworden. Pa zei: 'Jongens, jullie hebben het samen gedaan. Iedereen is belangrijk.' Als E-spelertje maakte dat indruk op me.
In het dankwoord dat hij vorig jaar uitsprak toen hij de Orde ontving, kwam 'samen' terug: 'Dit gebeuren was indrukwekkend, vooral ook om het idee dat eraan ten grondslag ligt: vrijwilligerswerk. Als mensen de handen uit de mouwen steken, kan een gemeenschap tot bloei komen en is het er prettig leven. Iedereen die dit mogelijk maakt, bedankt.'
In Merselo zingen ze met carnaval: 'Mèrsele blieft Mèrsele. Zagewetters zien d'r nog genoeg.' Nu is er een Zagewetter minder. Een vastigheid minder. In Merselo, in mijn leven.
De eik is gevallen
en zijn verweesde takken
buigen zich neder
in diepe smart.
(Konstantin Paustovskij)