Brukske
Kent u de uitdrukking 'Ik moest lachen en huilen tegelijk'?
Een paar jaar geleden stond er een groot bord bij een van de rotondes waar je Brukske binnen rijdt: 'Brukske mooi anders'. De wijk zou een metamorfose ondergaan en dit bord kondigde dat aan. Maar niet lang daarna kalkte één of andere lolbroek er een woordje bij: tussen 'mooi' en 'anders' stond opeens 'is'.
Ik moest lachen en huilen tegelijk.
Als taalliefhebber was ik verrukt: met de toevoeging van slechts twee letters was de betekenis van de slogan totaal veranderd. Dit was taalgevoel en humor ineen! Maar de Venraynaar in mij moest een beetje huilen: 'Wórdt er eindelijk eens serieus werk gemaakt van Brukske, probeert één of andere lolbroek alle goede bedoelingen in de kiem te smoren. Kom op, geef de wijkverbeteraars in elk geval de kans!' Kortom, ik bewonderde de lolbroek én ik werd een beetje boos op hem/haar.
Dat is wat Brukske met me doet, realiseer ik me. Aan de ene kant zijn daar plekken waar ik (zoals de uitdrukking luidt) nog niet dood gevonden wil worden. Anderzijds heb ik bewondering voor de buurtbewoners, professionals en ambtenaren die hun uiterste best doen om de wijk inclusief binnenring alsmaar leefbaarder te maken – en die zich niets aantrekken van lolbroeken en sceptici. Vijftig nationaliteiten leven in Brukske behoorlijk vreedzaam samen. Dat is mooi, niks anders.