'Tja, eens komt het', stelde de ouder wordende dame vast. 'Eens komt het dat je lichaam niet meer doet wat je wil. Gewoon aftakelen dus', constateerde ze nuchter. Nu ze vooraan in de tachtig is, laten de lichamelijke krachten wat na.
Afgelopen zomer had zij drie keer op rij op verschillende manieren gemerkt dat de jaren echt begonnen te tellen. Geen grote klappen, maar wel merkbare tikjes die op het conto van de leeftijd geschreven konden worden. Ofschoon ze nog altijd zo recht was, dat een paaskaars zich er niet voor zou hoeven schamen, waren haar passen wat minder zeker geworden.
Ze sprak er open over en kreeg van buren een rollator aangeboden: 'Die hebben we nog staan. Is zo goed als nieuw. Kun je eens proberen hoe dat werkt.' Ze besloot op het aanbod in te gaan en liep er het dorp mee in om boodschappen te doen. Echte Venraynaren blijven 'dorp' zeggen en zij was en is een rasechte Venrayse, ook al had ze over de hele wereld gereisd. Na schip, auto, vliegtuig en fiets nu dus met de rollator op stap.
'Ooooh, die reacties….' , lachte ze en schudde haar hoofd tegelijkertijd. Eerst kwam er een bekende naar mij toe die mij een schouderklopje gaf en zei: 'Nou zeg, wat is dat goed van jou, dat jij dit doet.' En dan op een toon alsof ik aan het verkindsen ben.
Verder heb je mensen die er alles van af weten: 'Is die rollator wel goed afgesteld? Heeft die wel de goede hoogte ?' Ze had zich moeten inhouden om niet te zeggen: 'ja, dokter.' Zelfs kreeg ze ongevraagd commentaar op haar wijze van lopen: 'Jij loopt daar rechtop achter; je moet wat meer gebogen lopen.' 'Ja dokter', dacht ze weer. 'Mensen gaan in de supermarkt wel voor je aan de kant, zelfs mensen die moeilijker lopen dan ik. Sommigen ook niet, die duwen je gewoon opzij met hun kar. En aan de kassa krijg je hulp aangeboden bij het inpakken. Nou, heel aardig, dank u wel, maar dat kan ik echt nog wel zelf. Trouwens, als boodschappenwagentje is het best een gemakkelijk ding: je hoeft niet te sjouwen, maar kunt het zo meenemen in dat mandje voorop.'
Wat vooral opviel toen ze haar verhaal deed, was de nuchtere manier waarop ze al die verschillende reacties wist te plaatsen. Ze kon er hartelijk mee lachen, een duidelijk teken dat haar geest nog helemaal in orde was, alleen het lichaam liet na. 'Tja, eens komt het…' , waren haar woorden en daar had zij gewoon gelijk in. Eens komt het….Maar voorlopig gaat het. Ook al is het met een rollator.
Deken Smeets, Venray.