Meester Theo

27 september 2017, 08:36

Op bezoek bij mijn ouders in Merselo, lees ik gewoontegetrouw ôs Krèntje. Er staat een bericht in van Theo Hellegers aan de Merselonaren. Hij bedankt ze voor 'originele cadeautjes, een hand, een kaartje'. Veertig jaar is hij leraar op de basisschool.

Veertig jaar word ik teruggeworpen in de tijd. Meester Theo was mijn leraar. Lang. Slank. Baard. En wat de meeste indruk op me maakte: hij was spits bij DIS (Door Inspanning Sterk). Bij deze Oirlose voetbaltrots scoorde hij aan de lopende band – dat las ik elke maandag tijdens de middagpauze in het Dagblad voor Noord-Limburg. (Dat DIS op een tamelijk bescheiden niveau speelde, had ik niet in de gaten en kon dus ook geen afbreuk doen aan mijn bewondering. Heerlijke jeugdige onschuld!)

Op een dag zouden wij jongens het opnemen tegen de leraren. Nooit zal ik het moment vergeten dat meester Theo kwam mededelen dat de wedstrijd niet doorging. 'Het veld is te nat.'

Sindsdien is er veel veranderd. 'Meester' is 'meneer' geworden. Klassen zijn groepen. DIS werd SVOC'01. Dagblad voor Noord-Limburg heet De Limburger. 'Johannes de Doperschool' werd 'De Lier'. En de middagpauze is vervangen door het continurooster.

De tijd tussen meester Theo's mededeling en het moment dat ik zijn bericht lees in ôs Krèntje: zo lang duurt dus veertig jaar. Zo kort. En als je dat maal twee doet, dan weet je hoe lang een mensenleven duurt. Hoe kort.