Trots
Op dit moment verloopt alles hier slechts in één versnelling: de allerhoogste. Door alle actieperikelen die het onderwijsveld op dit moment met zich meebrengt, cross ik meerdere keren per week het land door en staat mijn telefoon roodgloeiend. Permanente haast.
Zo ook afgelopen dinsdag, toen ik een vergadering op mijn eigen school eerder moest verlaten om op tijd bij het oudergesprek van mijn dochter te zijn. Als leerkracht heb ik inmiddels enkele honderden oudergesprekken achter de rug, als ouder ben ik nog vrij onervaren. Ik stoorde me altijd aan te laat komende ouders (en liet dat nooit merken natuurlijk), maar dinsdag was ik uiteindelijk zelf te laat.. Oeps. Ik vind het altijd erg fijn om de ouders achter een kind te leren kennen, de meeste appels vallen namelijk niet ver van die boom. Daarbij zag ik vaak weinig vaders, totdat de adviesgesprekken in groep 8 om de hoek kwamen kijken. Overigens waren er ook vaders die er wel ieder gesprek bij waren, hoe druk hun baan of hoe ongeschikt het tijdstip ook was (zoals de hoofdredacteur van deze krant).
'Zo hoort het', dacht ik dan altijd in stilte. Daarom was ik er wel afgelopen dinsdag, al was het dus ietsje te laat. De juf vertelde dat onze dochter het prima doet en dat ze helemaal op haar plek zit op de leukste school van Venray. Haar kwebbel staat vrijwel nooit stil en ze steekt haar mening niet onder stoelen of banken. Glimmend van trots liepen we de deur weer uit, nadat ook wij hadden vastgesteld dat dit appeltje behoorlijk dicht bij de stam terecht is gekomen.