Bellisimo
Schitterend. Prachtig. Adembenemend. Dat staat er wanneer u de titel van deze column opzoekt via Google. Het is tevens het enige juiste woord voor datgene wat er afgelopen zondag gebeurde tussen het circuit van Monza en het Piazza del Duomo in Milaan. Of eigenlijk wat zich gedurende 3 weken begon af te tekenen en dankzij een diarreeaanval werd opgestuwd naar een regelrechte climax. Toen Joop Zoetemelk in 1980 als laatste Nederlandse man een grote ronde won, was ik zelf nog niet eens in aantocht. Mijn wielerinteresse werd gewekt in de tijd van Laurent Fignon en Greg LeMond in 1989. Hoewel het net na de hoogtijdagen was van onze eigen Peter Winnen, volgden er toch prachtige Nederlandse wielerjaren met hoofdrollen voor Steven Rooks, Gert-Jan Theunisse en Erik Breukink. De eerste Tours die ik van begin tot eind keek, werden volledig gedomineerd door een lange, donkere Spanjaard. Tijdritspecialist en in staat om bergop een straf tempo omhoog te fietsen. Er volgde een periode van opbiedend spuiten en slikken, waarbij de beste valsspeler en degene die het hoogste spel durfde te spelen met zijn eigen gezondheid ook het hoogste schavot beklom. Toch genoot ik en haakte ik nooit af. Ullrich, Armstrong, Pantani, Virenque. De Nederlanders waren helaas ver te zoeken. Tot zondag. Een lange, donkere Limburger legde een roze gloed over ons heen. Tijdritspecialist en in staat om bergop een straf tempo te fietsen. 'Il Bello' flikte het. Hoe mooi zou het zijn om hem op kermismaandag 7 augustus tijdens de BinckBank Tour een Venrays eresaluut te brengen? Een Roze Maandag op onze kermis ter ere van Dumoulin. Bellisimo!