High five
In mijn klas bleven na de vakantie vier stoelen leeg. Twee kinderen uit mijn klas verhuisden van het azc naar een woning en zullen binnenkort hun weg vinden op een nieuwe school. Twee anderen werden uitgezet. Hun vader of moeder had in een eerder stadium in een ander EU-land een vingerafdruk afgegeven en de regels zeggen dan dat je daar je asielprocedure moet afwachten: de gevreesde Dublin-claim. Een Turks gezin vertrok naar Duitsland, met hen komt het wel goed. De lege plek van A. deed me meer. Samen met zijn vader een barre tocht vanuit de hoorn van Afrika via Libië en een gammel bootje naar Italië. Een man van 35 en een jochie van 6, op elkaar aangewezen. Opgevist uit de zee en terechtgekomen in zo'n barbaars kamp die er te veel zijn in Italië en Griekenland. Waar ongeveer 160000 mensen (!) wachten om herverdeeld te worden binnen de EU, maar er tot nu toe pas een handjevol daadwerkelijk is verspreid. In alle hectiek gaf vader juist daar een afdruk van zijn duim. Een afdruk die hem duur is komen staan. Een afdruk die hem deed twijfelen om zijn waardevolste bezit hier achter te laten, want een hoopvolle toekomst in Italië is ondenkbaar. Een leven in de illegaliteit is het lot dat hen wacht. Als straatverkoper David van Michelangelo of Torentjes van Pisa verkopen als de Carabinieri eventjes niet kijkt. Voorheen wimpelde ik ze altijd geïrriteerd af, maar sinds vorige week zal ik altijd even écht goed kijken en luisteren. Misschien zie ik A. nog ooit en hoor ik "Meester Jan!
High five?".