Vermeer
Afgelopen weekend was ik in Parijs voor het huwelijksfeestje van mijn lieve schoonzusje en mijn nouveau frère. Aangezien ik daar niet wekelijks kom, was er de uitgelegen kans om het Louvre weer eens in te duiken. Hoewel de dag hoopvol begon nadat de kassadame me vroeg of ik wist dat EU-inwoners onder de 26 jaar met korting naar binnen mochten, was het daarna een klus om datgene te zien waar ik voor kwam: Hollands genie in tweevoud. Vermeers Melkmeisje had ik al vaker gezien in het Rijksmuseum, maar momenteel is ze op reis naar de stad van de liefde waar ze herenigd is met De Kantwerkster. Alsof twee zussen die elkaar al jaren niet meer gezien hebben weer even mogen genieten van elkaars gezelschap. Rij na rij na rij kostte het ons om uiteindelijk in sneltreinvaart de expositie te doorlopen, anders hadden we het oui-woord niet meer gehaald. Toch genoot ik immens van de internationale aandacht die er was voor deze Hollandse meesterwerkjes. Uit de tijd dat we nog daadwerkelijk gidsland waren en ver over onze grenzen heen keken. Toen we denkers hadden die voorop liepen op de rest van de wereld en we de beste kunstenaars van Europa hadden. Toen mensen van heinde en verre hierheen kwamen vanwege onze boekdrukkunst gecombineerd met volledige vrijheid van meningsuiting: menig revolutie werd hier gedrukt! Na een fantastisch feestje zat ik zondagavond weer in Venray op de bank en keek ik naar het Carré-debat met onze leiders van morgen. Heimwee naar Parijs en naar Hollands genie. Liefst in tweevoud.