Grote-mensen-kies
Vorige week mochten mijn dochter en ik naar de tandarts. Voor mij geen hobby, maar Lot keek er al dagen naar uit. Tot ons beider verrassing werd het een bezoekje om niet snel te vergeten. Lot heeft alle melktandjes nog, het grote wisselfestijn is nog niet begonnen. Des te groter was de surprise dat de tandarts ineens iets opmerkelijks tegenkwam tijdens de controle. "Weet je dat je al een grote-mensen-kies hebt?". Verbaasd dook ik naast de tandarts: Verrek!
De resterende middag en avond heeft Lot doorgebracht met één vinger in haar mond. Steeds weer checkte ze even of dat ie er nog wel zat. Toen mijn vriendin thuiskwam, was het eerste wat ze te horen kreeg: "Mama, je raadt nooit wat ik heb!". Regelmatig liep ze naar de spiegel om zelf ook even te kunnen kijken. Zo trots als een kleuter met een grote-mensen-kies.
De volgende ochtend bracht ik haar naar school. Telkens als ik keek zag ik dat ze met haar tong de bijzondere kies beroerde, gevolgd door een trotse blik. Voordat de juf fatsoenlijk 'goedemorgen' kon zeggen had Lot haar brandende vraag al gesteld: "Mag ik in de kring mijn nieuwe grote-mensen-kies laten zien?", klonk het hoopvol. "Als jij je tanden goed hebt gepoetst, prima", zei de juf. Zo geschiedde.
Nadat we 's avonds de kies uitzonderlijk goed gepoetst hadden, vertelde ze er nog over in bed. Ze had een rondje mogen lopen door de kring. Met haar mond open en alle kinderen hadden mogen kijken. "Iedereen vond hem heel mooi" en met een gloednieuwe glimlach viel ze in slaap.