"Het is een uitlaatklep"
Venray | Ze is met haar tot schminkpaleis omgebouwde klassieke Constructam caravan uit 1967 een vertrouwd gezicht tijdens evenementen in Venray en ver daarbuiten. Wie De-Kleurdoos ziet, kent Karin Juwett (51) uit Venray. Naast het schminken van lieve kindergezichtjes is kunst haar passie. Medio volgend jaar studeert ze af aan de Kunstacademie in Arendonk (België).
Door Henk Lammen
De liefde voor kunst en creatief heeft er altijd ingezeten. Karin Juwett begon met het volgen van cursussen aan het Kunstencentrum Jerusalem. Ze liep op een gegeven moment vast en zocht en vond een nieuwe uitdaging in Gemert. "Ik ging daar experimenteren met het stoken van klei. Ik leerde verschillende technieken te gebruiken, met name het Raku-stoken fascineerde me. Ik werd steeds meer geprikkeld door wat je met klei kunt, maar ook het gebruik van andere materialen, zoals brons gieten." Ze zit in het vijfde en laatste jaar van de Kunstacademie in Arendonk. Haar studierichting is keramiek. Haar afstudeerproject is bijzonder. Ze koos aan de hand van haar persoonlijke interesses voor vier thema's: textuur, natuurlijke kleuren, de dood en massa. Op de tafel in de serre liggen de lijdende voorwerpen van haar project, botten in alle soorten en maten. "Ik heb mallen van gips gemaakt van kippenbotjes en varkensbotjes en die gegoten met gietklei."
Bij de fysiotherapeut waar ze al jaren komt voor haar behandelingen, Juwett lijdt aan artrose, kwam die ziekte in beeld om haar kunstuitingen vorm te geven. Zo werd artrose ook een thema om mee aan de slag te gaan. Op een overdreven manier wordt artrose in botten uitgewerkt.
"Ik ben verder gegaan met handgevormd keramiek om vervormingen van het bot te maken. Poreusheid, vergroeiingen, het bot verzachten, pijn. Botten doen aan de dood denken. dus wilde ik van dierlijk as en hout as glazuur maken om daarmee mijn botten te glazuren. Om er kleuren verschil in te krijgen heb ik ook met oxides er door gewerkt."
De resultaten liggen voor haar. Haar fantasie stopt nooit. Zo heeft ze bij een berkentak aan een uiteinde een bot geboetseerd om het vervolgens te beschilderen. Alsof het een berk is. "Op een andere tak heb ik hetzelfde gedaan, maar het bot bekleed met zeem om lief voor mezelf te zijn, vanwege mijn eigen pijn door de artrose. Op een bot heb ik een soort mesjes bevestigd omdat artrose ook pijn doet." Voor de grote hoeveelheid kleine, hagelwitte gegoten botjes die op de tafel liggen, heeft ze ook al een bestemming in gedachten. "Daar wil ik een kledingstuk van maken, zodat de botten aan de buitenkant de binnenkant beschermen."
Ongevraagd laat ze een ander werkstuk zien, een zelfgemaakte prothese van botten en takken. Op haar manier vertaalt ze de eigen kwetsbaarheid in haar werken. "Dat is het eindstadium van artrose. De botten worden poreus, je krijgt te maken met pijn, uiteindelijk breken ze af en heb je een prothese nodig." Iedere donderdag vertrekt ze richting Arendonk. Op weg van en naar de kunstacademie laat ze haar fantasie de vrije loop. "Dan sta ik toch maar in de file. Verzin ik de gekste dingen. Op die momenten ben ik bezig met wat ik ga creëren." De dag aan de kunstacademie is heilig voor haar. Daar komt ook niemand aan. "Dat geeft me zo enorm veel plezier. En energie", straalt Juwett. "Het is een perfecte tegenhanger voor mijn werk in de psychiatrie (Juwett is creatief therapeute bij de GGZ, red.). Een uitlaatklep, iets voor mij waar ik iedere week ook weer naar uitkijk. Donderdag zit ik op school. Klaar."
In juni van het volgend jaar verschijnt ze voor een speciale commissie van de Belgische kunstacademie die haar eindproject gaat beoordelen. Bang voor het oordeel is ze niet. "Nee, absoluut niet", zegt ze zelfverzekerd. "Het is goed." Wanneer haar eindproject positief wordt beoordeeld, kan Juwett zich nog twee jaar specialiseren aan de kunstacademie. Dat gaat ze in ieder geval niet doen. "Nee, dan word ik weer in een keurslijf gestopt. Moet ik doen wat zij willen. En dat is juist wat ik niet wil. Ik wil zelf kunnen bepalen wat ik doe, wat ik leuk vind."