"Onze liefde is sterk genoeg"
Ysselsteyn | Het aftellen van de dagen is begonnen. Op zaterdag 22 oktober vertrekt Kim Spreeuwenberg (27) uit Ysselsteyn naar Kenia. Niet om te genieten van een vakantie, maar om samen te gaan wonen met de liefde van haar leven.
Door Henk Lammen
Kim leerde Fred Kanyike (29) in 2014 kennen toen ze als vrijwilliger werkte in een kindertehuis in de Keniaanse hoofdstad Nairobi. "Nee, het was geen liefde op het eerste gezicht", lacht ze over de eerste ontmoeting met Fred. "Van zijn kant wel, maar bij mij niet. Ik wilde niet verliefd worden, vooraf sloot ik me ervoor af", kijkt ze terug. Het onvermijdelijke gebeurde echter toch en ook bij de Ysselsteynse sloeg de vonk over. Ze hielden contact, via Skype en WhatsApp. Nadat ze in februari 2015 na elf maanden terugkeerde naar Nederland bezocht Kim nog twee keer Kenia. Toen ze de laatste keer vanuit het Afrikaanse land weer in Ysselsteyn terugkwam, hakte ze de knoop door. "Toen stond mijn besluit vast om voorgoed naar Kenia te gaan. Om met elkaar te trouwen. Daarvoor is onze liefde sterk genoeg." Afgelopen vrijdag nam ze tijdens een feest afscheid van haar familie, vrienden en bekenden. Met een lach, maar vooral ook een traan. Een feest dat niet in mineur eindigde. "Het was emotioneel, ja. We hebben buiten ballonnen opgelaten, ik kreeg van alles en iedereen cadeautjes. Mooie woorden werden gesproken, maar uiteindelijk hebben we er ook een gezellig feest van gemaakt. Ik heb echt genoten en ben ook dankbaar dat ik zo afscheid heb kunnen nemen."
Komende zaterdag vertrekt ze vanaf Schiphol naar Kenia, hemelsbreed een afstand van bijna 6600 kilometer. In Nairobi wacht haar een nieuwe toekomst. Samen in een bescheiden studentenkamertje. "Ik ben gelukkig niet materialistisch ingesteld." Ze kreeg veel cadeautjes tijdens haar afscheid. Eentje laat ze trots zien. Veelbetekenend ook. Een wandtegel, Delfts blauw. 'Geluk het gen groeët huus nueëdeg um ien te woeëne mar wel 'n deur um naor binne te gaon'. "Dat past echt bij mij. Ik heb niet veel nodig om gelukkig te zijn. Als ik maar een warme douche heb. En een zittoilet." Ze lacht opnieuw. "Ik ga trouwen met de liefde van mijn leven. We hebben samen al veel meegemaakt de laatste twee jaar. Nu gaan we samen met elkaar verder. Het zal in het begin echt niet gemakkelijk worden. Als we samen onder een dak wonen, leer je elkaar pas echt kennen. Ik weet zeker dat onze liefde zo sterk is dat we samen ook de moeilijke momenten zullen doorstaan."
Aan de tafel in de bijkeuken ziet ze samen met haar moeder Jeanne op tegen het vertrek. Toch is ze opgelucht, want aan een lange tijd van onzekerheid komt ook een einde. "Wat ik het meeste ga missen?", herhaalt ze de slotvraag. "Kaas, dat eet ik iedere dag." En uiteraard haar ouders Jeanne en Ger en broer Dave. Haar moeder heeft het er moeilijk mee. De liefde voor haar dochter overwint. "We zijn moeder en dochter, maar meer nog hartsvriendinnen. Hebben altijd alles gedeeld, lief en leed. En heel veel mooie momenten. Maar ik ben blij voor haar, dit is wat ze wil." Ze kijken elkaar aan en de blikken zeggen genoeg. De tijd van loslaten nadert……