Fietsenstalling wordt verplaatst

Venray | De gemeente Venray gaat de bewaakte fietsenstalling aan de Poststraat verplaatsen naar de Leeuwstraat. De bewakers, met hun service, gaan mee. De huidige stalling sluit op 14 juli.

Al meer dan vijf jaar is er een bewaakte fietsenstalling aan de Poststraat (achter het voormalige postkantoor). Door een gunstige regeling kon de gemeente het terrein tegen lage kosten huren. Vanuit sociale en financiële overwegingen zorgen mensen in het kader van re-integratie, sociale activering en dagbesteding voor de bewaking. De bewaakte fietsenstalling wordt door gebruikers ook gewaardeerd. De huur van het terrein is echter opgezegd. Aan de Leeuwstraat is een nieuwe locatie voor de bewaakte fietsenstalling gevonden, naast het leegstaande pand waarin voorheen supermarkt Albert Heijn was gehuisvest. Op deze locatie is reeds een gewone stalling, waardoor er nauwelijks aanpassingen hoeven te worden gedaan. Hoewel deze locatie kleiner is dan de huidige stalling, kan zo toch in de behoefte aan een bewaakte stalling worden voorzien.

Tegelijkertijd zoekt de gemeente nog naar meer mogelijkheden voor het stallen van fietsen in het centrum, daar het gebruik van de fiets om het centrum te bezoeken nog steeds toeneemt. De bewaking blijft in handen van de eerder genoemde groep mensen, en ook de service zoals uitleen van rollators of shoppers en het oppompen van een fietsband blijft gehandhaafd. Als de stalling voldoet, zal ook een oplaadpunt voor elektrische fietsen worden gerealiseerd.

De huidige stalling sluit op 14 juli. Met borden wordt verwezen naar de nieuwe stalling aan de Leeuwstraat.

Maatjes gezocht

Venray | Een kopje koffie drinken, samen een praatje maken, een wandeling of een boodschap doen. Activiteiten die voor mensen met een chronische psychiatrische achtergrond niet altijd vanzelfsprekend zijn, omdat ze vaak (te) weinig sociale contacten hebben.

Speciaal voor deze doelgroep zoekt Vincent van Gogh vrijwilligers. Ria Strijbos uit Castenray is sinds 2007 actief als maatje bij Vincent van Gogh: "Mijn eerste maatje is helaas overleden, we hadden een bijzondere band met elkaar. Ongeveer een jaar geleden werd ik voorgesteld aan mijn nieuwe maatje, een oudere dame die op Servaashof in Venray woont. We zien elkaar een keer in de twee weken. Samen gaan we naar het dorp, dan wandel ik met haar -gezien de afstand- in de rolstoel langs de school en roepen de kinderen 'oma's!'. Dat vindt ze prachtig, daar geniet ze van. We gaan samen winkelen of drinken een kopje koffie op het terras. Laatst hebben we haar kledingkast opgeruimd, ze vroeg toen: 'Ken je de Sirtaki?' En daar gingen we, 'dansend' tussen de zakken met kleding. We zijn ook samen naar Nijmegen geweest voor een bezoekje aan haar zus en we hebben het graf van haar petekind bezocht. Het doet me goed dat ik dit samen met haar kan doen. Ze vertelt me soms over haar verleden of ziektebeeld. Als ze een moeilijke dag heeft, probeer ik haar dag beter te maken. Ik vind het fijn dat ik haar kan ondersteunen en haal er veel voldoening uit. Ik geniet als ik haar zie genieten van kleine eenvoudige dingen, die toch heel betekenisvol zijn."

Maatje zijn betekent aandacht, belangstelling en tijd voor de ander. Er is geen sprake van zorg- of hulpverlening. Op basis van leeftijd, gedeelde interesses, hobby's en woonafstand worden de maatjes met elkaar in contact gebracht. Interesse? Neem dan - vrijblijvend - contact op met het Vrijwilligerspunt. Bereikbaar via 06-14331364 (tussen 09.00 en 12.00 uur, woensdag gesloten) of vrijwilligers@vvgi.nl.

Meer informatie staat op www.vvgi.nl/vrijwilligers.

Ingezonden

Sloop peuterspeelzaal

Wat is er toch allemaal aan de hand en waar hebben wij dat allemaal aan te danken ? Het lijkt in Holthees de gewoonte te worden dat onder het motto 'Weg is weg' vriend en vijand telkens gekleineerd worden door onze gemeente, vooral in de 'vakantiekomkommertijd' moeten wij hier extra alert voor worden, want dan gebeuren er telkens rare dingen. Zoals ook weer de afgelopen week. Zelf kwam ik voor de grootste verrassing aller tijden. lk wilde met frisse moed mijn nieuwe jeu-de-boulesballen gaan uitproberen op de door ons zelf gemaakte nieuwe baan, maar dat ging niet door. De banen waren met een groot hekwerk, zonder letters of woorden, afgesloten. Het leek erop dat alles, maar dan ook alles, binnen recordtijd gesloopt moest worden, want de aannemer was al met grof geschut bezig, en niemand wist waar we aan toe waren. Ik zet de ballen maar weer op Marktplaats, want straks is er geen overdekte beschutting meer, en de ballen kunnen van Brabant naar Limburg waaien en dan hoeft het niet meer voor mij. Zelfs onze gewaardeerde dorpsraad wist van niets, en toen zat er niets anders op dan ook met de grootste brandspoed actie te voeren om nog te redden wat er te redden valt, en om in ieder geval tekst en uitleg te krijgen. Maar tegen dit geweld bleek geen kruit gewassen. Haastige spoed is zelden goed, dat bleek ook hier. Wat mij betreft had de neus bij onze ludieke actie wat korter mogen zijn, maar dan wel van elke figuur, want bewijsbaar staat vast dat in ieder geval het afgelopen jaar tenminste door het hele college niet de waarheid is verteld. Wij inwoners, samen met de dorpsraad, gaan ervan uit dat wij met onze vorige weg-is-wegactie onze gemeente hebben gered van een grote toekomstige financiële ramp, en dat we daar in de positieve zin wat voor terug zouden krijgen. Niets blijkt minder waar, en weer worden we hier op eenzelfde manier, zonder overleg, meedogenloos voor afgestraft. Wij blijven ons hier ook afvragen waarom er telkens met twee maten word gemeten, en waarom niet de belangen van het gehele dorp worden behartigd. Onze conclusie is duidelijk, een toekomstige mini-Brexit wordt ook hier steeds duidelijker, want we hebben hier niets, we krijgen hier niets, en de weg naar tenminste iets wordt ons telkens afgesloten voor niets. Vast staat in ieder geval dat wij op [een enkeling na] vastberaden achter onze dorpsraad blijven staan. Diegenen die het hier niet mee eens zijn, mogen zich hier ook op eenzelfde manier laten horen, of zijn frustraties wegschrijven. Zodoende komt er tenminste nog wat leven in de brouwerij voordat Holthees langzaam maar zeker in een spookdorp gaat
veranderen.

H. van Dijck, Holthees.