Fluiten is een passie
Venray | Het zijn spannende weken voor drie korfbalscheidsrechters uit de gemeente Venray. Astrid Classens (SVOC'01) en Julia Michels en Sandra Smits (beiden De Peelkorf) zijn in de beslissende weken van de zaalkorfbalcompetitie uitgenodigd om cruciale duels te fluiten. Ze genieten met volle teugen. "Het geeft enorm veel voldoening als je een wedstrijd tot een goed einde heb gebracht", zeggen ze nagenoeg in koor.
Door Henk Lammen
"Ja, ik had heel veel zenuwen. Ik hoorde gisteren ook pas dat ik moest fluiten. Maar na het eerste fluitsignaal had ik nergens meer last van." Julia Michels (20) uit Ysselsteyn haalt opgelucht adem nadat ze een uitstekende indruk had achtergelaten tijdens een spannende kruisfinale tussen de A-teams van Rosolo en Swift, afgelopen zaterdag in sporthal De Wetteling in Venray. Ze is de jongste van de drie en genoot zaterdag zichtbaar. "Ik had graag nog een verlenging willen fluiten. Het ging lekker, ja. Dit zijn de wedstrijden die er toe doen." Als speelster van De Peelkorf moest ze vanwege een vervelende kuitblessure al vroeg stoppen met haar actieve carrière. In het leiden van wedstrijden heeft ze een nieuwe passie gevonden. "Ik fluit ook regelmatig gemengd korfbal. Dat gaat er een stuk pittiger aan toe, vooral ook sneller en meer op kracht. Het voordeel is dat je zelf ook hebt gespeeld. Uiteindelijk hoop ik zo hoog mogelijk te kunnen fluiten."
Astrid Classens (26) uit Oirlo was zaterdag aandachtig toeschouwer bij het duel Rosolo-Swift, want komend weekend fluit ze in Eindhoven de finale voor A-jeugdteams tussen Rosolo en De Korfrakkers. "Het is toch een stuk voorbereiding. Je kijkt hoe een ploeg speelt, waar ze sterk in zijn, maar uiteindelijk heb ik met toch laten meezuigen in deze spannende wedstrijd", lacht de liefhebber. Ze speelt nog in het eerste team van SVOC'01, het fluiten van wedstrijden staat op de tweede plaats. "Het zelf spelen staat nu nog voorop. Maar uiteindelijk zal ik toch een keuze moeten maken. Ik kijk al vooruit naar zaterdag. Dat wordt echt knallen tussen twee goede teams. Een finale fluiten tijdens de NK-finales is voor iedere scheidsrechter een uitdaging."
Sandra Smits (30) uit Overloon kan dat alleen maar beamen. Ze speelde jarenlang in het eerste team van De Peelkorf, maar gaf zeven jaar geleden de voorkeur aan haar maatschappelijke carrière. Sindsdien is ze een gewaardeerd lid van het scheidsrechterskorps. "Vooral de laatste 2,5 jaar gaat het snel hogerop. Ik maak deel uit van een opleidingsgroep voor talentvolle scheidsrechters van de bond (KNKV, red.) en krijg daardoor een veel intensievere begeleiding. Het is daarnaast een goede zaak dat steeds meer vrouwen in het dameskorfbal als scheidsrechter actief zijn." Ze floot een play-offduel tussen de standaardteams van Be Quick en Swift, komende zaterdag is ze reservescheidsrechter in Eindhoven als de topklasseteams van Be Quick en De Korfrakkers strijden om de nationale titel. "Eindhoven heeft toch iets magisch. Iedere jonge korfbalster droomt er toch om daar te spelen. Dat is het hoogste haalbare in het dameskorfbal."
Over een ding zijn de drie korfbalscheidsrechters het eens: fluiten geeft voldoening en energie. "Wanneer je goed gefloten hebt?", herhaalt Astrid Classens de slotvraag. "Als je als scheidsrechter niet opvalt, dan doe je het goed."