"Ik voelde me zo rot"
Een kind dat schreeuwt om aandacht. Verveeld met beide handen op de wangen, op de voorgrond twee handen met daarin een mobiele telefoon. Zo ver het beeld. De bijbehorende tekst is al even veelzeggend en indringend: 'I wish I was their Phone, So they would hold me, And look at me all day'. Dominique Wilschut uit Venray postte half oktober de afbeelding op haar Facebookpagina Discover-Re. De impact was vervolgens enorm. "Wat er gebeurde na het plaatsen van deze post had ik nooit van mijn leven kunnen voorspellen. Nooit! Het ging zo hard, zoveel reacties en likes", aldus de 32-jarige Venrayse moeder van twee kinderen.
Door Henk Lammen
"Ik ben zelf een groot telefoongebruiker", erkent Wilschut ruiterlijk. "Sommige mensen noemen mij zelfs hyperactief. Snappen niet hoe ik het voor elkaar krijg om al mijn bezigheden in te passen in mijn leven. Ik heb altijd nieuwe ideeën en plannen. Mijn mobiele telefoon is voor mij dan ook onmisbaar."
Ze stuurt en beantwoordt emails, betaalt rekeningen, is lid van whats app-groepen, deelt haar verhalen op Facebook en maakt notities voor een nieuw lied of verhaal dat ze wil schrijven. Of luistert naar muziek en bewerkt foto's tot een collage. "Net als veel mensen ben ik voortdurend met mijn telefoon bezig. Zonder dat ik er erg in heb, luister ik naar iemand en zit ondertussen met mijn telefoon te spelen."
Veel mensen zullen zich in dit beeld herkennen. De aandacht verdelen tussen telefoon en andere zaken. Waarbij de aandacht voor de mens vaak op het tweede plan staat. Zo verging het ook de kinderen van Dominique, Kayden (3) en Jivan (6). Trots lieten zij een zelfgemaakte tekening zien, moeders druk bellend antwoordde met 'mooi' en ging weer over tot de orde van de dag.
Half oktober kreeg Dominique een wake up call. "Ik was bezig op mijn telefoon en Kayden botste steeds tegen mijn benen aan. Ik werd geïrriteerd. Hij kwam voor me staan en staarde naar me. Ik keek naar hem, toen naar de telefoon in mijn handen, en het was net alsof ik zijn gedachte kon horen 'ik wou dat je mij zo vaak vast hield'."
Ze voelde zich schuldig en vertaalde haar onmacht in een post op haar Facebookpagina Discover-Re. Na het plaatsen van de afbeelding en tekst 'explodeerde' haar account. In enkele weken tijd werd het bericht bijna 550.000 keer gedeeld, kreeg het ruim 70.000 likes en zagen tegen de 30 miljoen mensen de post. Bijna 4000 FB-gebruikers reageerden.
Duizelingwekkende aantallen. Dominique Wilschut weet ze niet goed een plaats te geven. "In het begin vond ik het leuk, toen interessant, maar na een week begon ik het minder leuk te vinden. Het is best heftig om zoveel mensen te bereiken. Zoveel verschillende reacties. Verdrietig, boos, afwijzend, geïrriteerd, dankbaar, herkenning, veroordelend, lachend."
Ze had nooit kunnen vermoeden dat haar boodschap zoveel impact zou kunnen hebben. Het was ook nooit haar bedoeling om belerend te zijn. "Dat is het laatste wat ik wilde. Ik kon niet helemaal met mijn gefocuste aandacht bij de kinderen zijn. Iets willen maar niet voor elkaar krijgen is best frustrerend. Ik voelde me zo rot erover, het voelde gewoon niet goed. Ik deed wel dingen met de kinderen, maar merkte dat mijn aandacht best oppervlakkig was."
Vandaar haar noodkreet, haar eigen gedrag aan de kaak stellend. De reacties bewijzen dat veel mensen zich in haar gedrag herkennen. "Het gaat om bewustwording. Voor echt focus en aandacht voor elkaar. Ik zie je echt. Ik hoor je echt. Ik ben met mijn aandacht bij jou nu. Weten hoe je jouw focus kunt switchen op de juiste momenten. Ik probeer nu een balans te vinden in het gebruiken van mijn telefoon en aandacht voor de mensen in mijn directe omgeving. Dat is mijn wens."