Littekens

Ik ben na dé oorlog geboren en wilde dat eigenlijk graag zo houden. En met dé oorlog bedoel ik de Tweede Wereldoorlog. Wat ik nog weet van WOII heb ik dus van horen zeggen. Van mijn moeder, die zich nog kan herinneren dat haar vader vroeger over de Maas tot achter de linies van de Duitsers sloop om informatie te verwerven voor de Engelsen. Maar ook dat ze een keer met drie Duitsers thuis aan de keukentafel zat te eten, jonge mannen die helemaal niet voor Hitler wilden vechten. Doodsbang als ze waren vroegen ze haar om hulp, en vervolgens mochten ze onderduiken op de zolder. Tot na de oorlog, na de bevrijding van Venray op 18 oktober 1944, waarna de vriendschap ook na de bevrijding tot aan hun dood bleef. Bijzondere verhalen duiken anno 2014 nog steeds op over die oorlog. De ene keer staat het lief centraal, de andere keer het leed. Ach, het is zoals altijd: een oorlog deelt meer littekens uit dan eretekens. Ook de gevierden hebben hun portie pijn wel gehad als de donkere oorlogswolken zijn opgetrokken. Daarom is het goed om WO II te blijven herdenken, hoe vreemd het wellicht ook voelt, nu we met de terreurgroep IS, dat de oorlog heeft verklaard aan de mensheid, in oorlog zijn. Oorlog is mensenwerk, vrede ook. Wat zou het mooi zijn: dat iemand een oorlog wil beginnen en dat er niemand komt opdagen. Was oorlog maar voetbal, dan kon een scheidsrechter de strijd staken. Oorlog bepaalt niet wie er juist is, alleen wie er overblijft. Ook 70 jaar na dato. Helaas€¦ Hannes