Deken Harrie Smeets is de nieuwe bisschop van Roermond
Deken Harrie Smeets is de nieuwe bisschop van Roermond Foto: Bisdom Roermond

Laatste Kletske

Algemeen

Precies tien jaar na het eerste Kletske, stopt deze serie. Heel abrupt. Wat rest zijn een paar fragmenten van gebeurtenissen uit de eerste dagen van oktober 2018.

Maandag 1 oktober

's Middags was de viering van de dag van de ouderen. De zoveelste zonnige nazomerdag in Venray. Het leek niet op te kunnen. Geen wolk aan de lucht. Even voor vijven, werkend achter de computer, ging de telefoon. Aan het nummer was te zien dat er iemand uit Den Haag belde: 'U spreekt met de Apostolische nuntiatuur. Mag ik u even doorverbinden met de nuntius?' Voor de helderheid: de nuntius is de ambassadeur van de paus.

De seconden die het duurde om van het ene naar het andere toestel te schakelen, waren ook nodig om in mijn hoofd te schakelen. Mijn hoofdzekering kreeg een flinke optater. Het zal toch niet? In Engels met een flink Italiaans accent, meldde zich de nuntius. Hij wilde mij bezoeken om te spreken over 'an urgent matter'. En wel de dag erna. We spraken af tegen de middag: 'I will see you tomorrow, monseignor'.

Zo ik nog twijfels had welke 'urgent matter' het was, werden die met zijn laatste woord weggenomen. Monseigneur was ik namelijk niet. Maar ooit had ik ergens opgevangen dat ook een nog niet gewijde bisschop zo diende te worden aangesproken. Pas na middernacht viel ik in slaap en vanaf drie uur waren de oogjes weer open. Mijn Venrayse dagen zijn heel, heel ver geteld.

Dinsdag 2 oktober

Aan mijn trouwe huishoudster Ana liet ik weten dat er bij het middageten onverwacht een gast zou zijn en dat hij en ik ongestoord samen een visje wilden eten. Om het aannemelijk te maken, verzon ik ter plekke iets over een missiebisschop die mij wilde spreken over een hulpactie voor zijn bisdom. Maar Ana is niet achterlijk en ik ben een slechte leugenaar. Ze geloofde het maar half, dat kon ik zo zien. Bovendien: er zijn maar weinig missiebisschoppen die een chauffeur hebben en in een auto met een kenteken van het Corps Diplomatique rijden. Kern van het gesprek was de overhandiging van een brief waarin stond dat de paus mij tot bisschop van Roermond wilde benoemen. 'Het enige wat u hoeft te doen', vervolgde de vriendelijke Italiaan is 'ja' zeggen. Uiteraard werd er langer gesproken, maar nadat hij zich van mijn instemming vergewist had, kwam direct de datum van bekendmaking ter sprake: dat zou woensdag de week erna zijn. Om de zaken af te ronden, deelde hij mee: 'U schrijft dus vandaag een brief naar de Paus en stuurt die naar mijn adres. Die brief moet u kort houden. U zet er drie dingen in: 'Dank voor de benoeming. Ik aanvaard deze. Bidt voor mij.' Niet meer dan dat. Totaal 10 woorden. 'Short, short', zei hij nogmaals. Nou ja, het werden iets meer dan tien woorden: het moesten natuurlijk wel fatsoenlijke zinnen worden en wat groeten mochten ook niet ontbreken. Maar wezenlijk was het niet meer dan dat. Vóór vijf uur was de brief op de post.

Een heel vriendelijke man, die nuntius en het was een heel aardig gesprek. Maar het leven stond wel op de kop.

Woensdag 3 oktober

In de avonduren vond de reguliere maandelijkse kerkbestuursvergadering plaats. Het was nog te vroeg om iets bekend te maken en het kostte mij weinig moeite om te doen alsof alles gewoon door zou gaan. Niks aan de hand, dus. Hoewel ik verstandelijk beter wist, had ik niet het gevoel dat ik iets verzweeg. Het was nog niet eens tot mijzelf doorgedrongen. Zo onwerkelijk. Intussen spookte er in de dagen erna van alles door het hoofd.

Na het weekend werden zo voor en na enkele mensen op de hoogte gesteld: van familie tot kerkbestuur, van de kardinaal tot mijn oude dorpspastoor aan toe. Bij die laatste was ik jaren misdienaar geweest. Inmiddels op zeer respectabele leeftijd gekomen, had hij pas geleden heel slecht nieuws over zijn eigen gezondheid te horen gekregen. Rustig constateerde hij: 'Het is anders en toch hetzelfde: we hebben allebei nieuws gekregen dat het leven zo verandert, dat je even niet weet wat je ermee moet. Te groot. En het wordt je maar gewoon gezegd.' Even is het stil. Als goede pastoor brengt hij mij terug naar het leven: 'Kom jong, dan drinken we samen een sherry.' Net zoals heel vroeger op zondagmorgen, na de mis in de pastorie.

Woensdag 10 oktober

De afgelopen dagen begon het mij zo voor en na te dagen wat stond te gebeuren. De dag van de bekendmaking brak aan. Om half tien las ik de mis in Jozefkapel op de Smakt. Sint Jozef, de huisvader. Als bisschop hoort een mens ook een soort huisvader te zijn, van geestelijke verwanten dan. Het heeft vandaag bijzondere zeggingskracht. Na de mis ga ik -wat gespannen- op weg naar de persconferentie. Op naar Roermond. Angel on board, zegt het bordje tegen het raam van mijn mini. Het is een prachtige nazomerdag.

Foto: Bisdom Roermond

Uit de krant