Column Marit: Gekunsteld gestuntel

Het kunstencentrum. Er is al zoveel over gezegd. Is er nog wat aan toe te voegen? Zeker, het is triest dat de instelling niet voort kan bestaan. Maar als het op basis van subsidie financieel niet meer te behappen is, moet er een oplossing gezocht worden. In de laatste raadsvergadering hoorde ik dat iedereen het erover eens is dat kunst en cultuur bestaansrecht hebben in Venray. Maar op welke manier, daar is dus niet iedereen het over eens.   Zelf heb ik jarenlang cursussen gevolgd op het kunstencentrum. Klassiek ballet bij Myrna, jazzballet bij Lonneke en op donderdag kon ik al mijn creativiteit kwijt bij de cursus tekenen en schilderen van Marlies. Door dit te hebben gedaan, weet ik wat een arabesque is (of ik dat nog kan uitbeelden is ten tweede) en heb ik geleerd hoe je zelf een zeefdruk kunt maken. Ik heb dit in mijn jeugd mee mogen maken. Maar voor de jeugd uit Venray lijkt dit binnenkort verleden tijd. Die jeugd die ook al geen studiefinanciering meer krijgt, die niet meer mag drinken en waarvan ouders inzicht hebben in hun aanwezigheid op school. Ik wil bijna mijn oma's woorden 'vroeger was alles beter' gebruiken, maar ik krijg het niet over mijn lippen. Terug naar het debat over cultuureducatie in Venray. Wat ik niet begrijp, is dat op het moment dat er, na eerder uitstel, een besluit moet worden genomen, dan pas een plan B op tafel wordt gebracht. Gebrek aan vertrouwen in een plan A komt toch niet op als poepen? Dat had dan toch al veel eerder voorzien kunnen worden? Nu moet in korte tijd een nieuw voorstel op tafel komen. Dat vraagt behoorlijk veel creativiteit. Past wel bij het onderwerp overigens. Hoe dan ook, de wethouder staat een zware taak te wachten. Maar zoals ik al nieuwe creatieve initiatieven als Danshuis Venray zie ontstaan, geloof ik in het feit dat kunst en cultuur niet zomaar  van het toneel verdwijnen.   Cultuur is geen beleid of instelling, het zit in de mensen zelf. Een gemeenschap heeft altijd creatievelingen, net zoals het sportievelingen heeft. En die weten zichzelf met of zonder subsidie, hoe dan ook tot uiting te brengen.